Category Socjologia

Po urodzeniu, kiedy światło dociera do siatkówki, światłoczułe komórki przekształcają sygnały świetlne w sygnały nerwowe. Sygnały te przechodzą przez różne szlaki nerwowe i różne stacje przetwarzania w drodze powrotnej do kory wzrokowej, zewnętrznej warstewki mózgu, która leży wewnątrz tylnej części czaszki. Część kory wzrokowej jest niemal jak ekran kinowy. Obraz na siatkówce stymuluje bodźce nerwowe do projekcji podobnego obrazu czynności nerwów w korze wzrokowej. Jeśli sygnał świetlny pobudzi dwa punkty leżące niedaleko siebie na siatkówce, takie same dwa punkty leżące niedaleko siebie w tylnej części mózgu też zostaną pobudzone. Tak tworzą się obrazy w umyśle.

Podczas ciąży młode dżerbili leżą rzędem obok siebie po obu stronach macicy. Każde zwierzątko może leżeć pomiędzy dwoma młodymi tej samej płci, przeciwnej płci albo przedstawicielami obu płci. Na podstawie analizy tysięcy miotów uczeni stwierdzili, że samiczka zajmująca miejsce pomiędzy dwiema siostrami, okazywała się panienką z temperamentem.

W zespole niewrażliwości na androgeny jądra są normalnie ukształtowane i zaczynają produkować testosteron, ale organizm nie reaguje na ten hormon i związane z nim przeciwciała. Kiedy komórki nie rozpoznają androgenów, obierają drogę rozwoju żeńskiego. Na zewnątrz ciało wygląda normalnie, pojawiają się żeńskie narządy płciowe, w okresie dojrzewania rosną piersi, głos pozostaje wysoki. Ale ponieważ jądra produkują również czynnik hamujący rozwój przewodu Mullera, wewnętrzne narządy kobiece, to jest macica i jajowody, nie wykształcają się. Osoby z tym zespołem często dowiadują się o nim dopiero wtedy, gdy idą do lekarza z powodu braku występowania miesiączki.

Kolejnym „znakiem czasu” będzie apostazja, to znaczy powszechne odstępstwo od wiary. Podstawą biblijną dla wyodrębnienia tego zjawiska są słowa Zbawiciela: Gdy przyjdzie Syn Człowieczy, czy znajdzie wiarę na ziemi? (Łk 18,8).

Kiedy Napoleon przyszedł na świat, Korsyka była pod dominacją Francji za Ludwika XV. Nie jest już włoska, ale też prawnie nie francuska, gdyż przez Francuzów okupowana. Określenie „w pobliżu Włoch” jest dokładne. Nostradamus cesarza nazywał „petit tondu”, czyli mały łysek. We Francji był to znany przydomek Bonapartego. Imię to ma swoją etymologię, pochodzi od słów greckich: neos i apydon, czyli niosący zniszczenie. Niektóre sławne bitwy cesarza Nostradamus nazywał ironicznie „jatką na śniegu”, np. bitwę pod Pruską Iławą. W centurii V, werset 20 jest mowa o włoskiej kampanii Napoleona: „Wielka armia przekroczy Alpy, trochę wcześniej narodzi się w Vapin potwór, który w sposób cudowny i nagły zmusi szlachetnego księcia Toskanii do udania się do miejscowości sąsiedniej”.

Jaki obraz wyłania się z tych badań nad ludźmi i zwierzętami? Im więcej wiemy, tym mniej jasne wszystko się staje. U większości ssaków to, co się dzieje w łonie, wywiera silny wpływ na strukturę mózgu i wynikające z tego zachowanie zwierząt. Mamy coraz więcej dowodów na to, że u ludzi są różnice biologiczne w sposobie, w jaki myślą kobiety i mężczyźni oraz że istnieje także „efekt łona”, które oddziałuje na zachowania seksualne i inne. Ale jak silny i trwały jest ten wpływ, jeszcze nie wiadomo. Mózg wyrzeźbiony przez hormony w łonie matki po urodzeniu ulega jeszcze modyfikacjom na skutek doświadczeń i także dalszego oddziaływania hormonów. Brytyjski uczony Geoffrey Raisman w „Journal of NIH Research” pisze: „Nie można sądzić, że te różnice są stałe i nigdy nie ulegną zmianie. Mózg nie jest kawałkiem marmuru wyciętym przez Boga. Jest to żywy organ, który się nieustannie zmienia”.

Tak pisać o Chrystusie na siedem wieków przed Jego narodzeniem, mógł tylko człowiek, któremu Bóg to objawił. Ponadto Izajasz przepowiedział upadek Babilonu i …koniec świata: Oto Pan pustoszy ziemię, niszczy ją i przewraca jej powierzchnię, a mieszkańców rozprasza (…) Tak, upusty otworzą się w górze i podwaliny ziemi się zatrzęsą. Ziemia rozpadnie się w drobne kawałki, ziemia pękając wybuchnie, ziemia zadrgawszy zakołysze się, ziemia się mocno będzie zataczać jak pijany i jak budka na wietrze będzie się chwiała: grzech jej zaciąży nad nią, tak iż upadnie i już nie powstanie (Iz 24,1-2, 18-21).

Któregoś dnia w piątym miesiącu, a czasem nawet już w czwartym, kobiety w ciąży mają dziwne uczucie. Jest to wrażenie takie, jakie wywołuje owad lądujący na brzuchu albo motylki w brzuchu. Niektóre kobiety porównują je do muśnięcia rybiego ogona. Przez ułamek sekundy mogą sobie jeszcze nie zdawać sprawy, co oznacza, ale na ogół od pewnego czasu czekają niecierpliwie na to pierwsze dotknięcie i są naprawdę podekscytowane, kiedy je wreszcie poczują. Tak jak w Bolerze Ravela, ruchy, które są najpierw ledwo wyczuwalne, z upływem tygodni i miesięcy stopniowo stają się coraz mocniejsze, aż wreszcie są wyczuwalne cały czas.

System tworzenia nowych połączeń nerwowych może być ważny także dla rodzenia się emocjonalnej świadomości. Niektórzy uczeni spekulują, że dźwięk matczynego głosu, kojarzony z poczuciem nasycenia i zadbania w brzuchu matki, pomaga dziecku w nawiązaniu więzi uczuciowej z matką po urodzeniu. Dziecko w łonie może też słyszeć mocniej akcentowane lub gniewne słowa i kojarzyć je z hormonami stresu, które przechodzą przez łożysko i dostają się do krwiobiegu płodu. Tego typu skojarzenia mogą pomóc noworodkowi w późniejszym rozpoznawaniu poziomu stresu mamy na podstawie kadencji i wysokości jej głosu. Stwierdzenie to potwierdza odkrycie, iż dźwięki o niskiej częstotliwości uspokajają niemowlęta, natomiast wysokie wywołują zaniepokojenie. Jeżeli ta generalna teoria jest słuszna, znaczyłoby to, że wyrażanie przez matkę miłości, złości, strachu i szczęścia może być pozytywną częścią prenatalnego doświadczenia, potrzebnego do tego, by noworodek poznawał emocjonalne nastroje matki i odpowiednio na nie reagował. A to dawałoby dzieciom fory w zdobywaniu wiedzy, jak nakłaniać rodziców, by dali im to, czego chcą i potrzebują.

– 1. Celestyn II – Ex castro Tiberis (Z zamku nad Tybrem). Zdaniem Giaconusa określenie to jest trafne, gdyż papież pochodził z Citta di Castello, mieście położonym nad Tybrem.

Skurcze, które najpierw występują co mniej więcej pół godziny, powoli zwiększają częstotliwość i siłę, następując po sobie co kwadrans, potem co dziesięć, osiem i co parę minut. W tym momencie skurcze są już bardzo silne, a szyjka macicy się rozszerza. Kiedy występuje skurcz, serce dziecka bije wolniej, ponieważ trudniej mu działać pod tym ciśnieniem. Mięśnie naciskają na dziecko z mniej więcej taką samą siłą, jaką poczujecie, gdy leżąc na plecach podłożycie rękę pod pośladki. Inaczej mówiąc, skurcze mogą być naprawdę bolesne dla matki, ale dla dziecka są tylko mocniejszym uściskiem. Wolniejszy przepływ krwi też nie jest na ogół dla niego problemem, ponieważ płód ma specjalny typ hemoglobiny, która silniej przytrzymuje tlen i wolniej go oddaje niż u dorosłych, dzięki czemu ma dodatkowe zabezpieczenie podczas krótkich przerw w dostawie krwi.

Tak charakterystyczne dla szkoły marburskiej zamknięcie się w zakresie teorii i to teorii widzianej ze stanowiska tylko pewnych dyscyplin specjalnych, tj. matematyki i matematycznego przyrodoznawstwa zostało w ostatniej koncepcji Na- torpa całkowicie przezwyciężone. Żadna szczegółowa postać obiektywizacji, choćby tak doskonała jak myślenie matematyczno-przyrodnicze, nie powinna ograniczać horyzontu filozofowania. Filozoficzna refleksja Natorpa obejmowała już całość duchowego kosmosu, wykroczyła poza granice zakreślone przez scjentyzm początku XX w.

Stąd wynika żądanie bardzo ścisłej jedności filozofii i nauki, jedności przez wzajemny stosunek, który nie znosi odrębności, lecz ją właśnie zakłada. Nauka i filozofia nie mogą być wyizolowane wobec siebie, lecz muszą – ujmując sprawę idealnie – tak się do siebie odnosić, jak przeciwne kierunki jednej i tej samej drogi. W rzeczy samej tak bowiem mają się ku sobie, jak droga prowadząca jakby ku centrum – ku jedności poznania, i droga ku obwodowi – ku nieograniczonej rozmaitości: szczegółowych i pojedynczych osiągnięć poznawczych. Jak więc drogi od peryferii ku centrum i od centrum ku peryferii są sobie nawzajem przeciwne, przy tym jednak stanowią jedną drogę, muszą bowiem przebiegać przez wszystkie i tylko te same punkty w różnych kierunkach, tak też, ujmując rzecz idealnie, odnoszą się wzajemnie nauki i filozofia.

Ta właśnie myśl została przejęta i rozwinięta przez Maxa Webera w7 jego koncepcji V erstehenden Soziologie. Odmienność faktów społecznych od przyrodniczych polega, zdaniem Webera, na tym, że fakty poddają się „rozumieniu”: ta ich właściwość wynika z kolei stąd, że faktami społecznymi są czynności ludzkie, zawsze zorientowane w kierunku oczekiwań innych działających ludzi. Motywacje działającej jednostki, sens, jaki wkłada ona w swe czynności, znaczenie, jakie dla niej owe czynności mają – oto, co jest przedmiotem rozumienia socjologa. Z tego względu przedmiot i metoda socjologii i nauk o przyrodzie różnią się między sobą zasadniczo.

Talcott Parsons urodził się w 19G2 r. w Colorado Springs. Studiował w Amherst College nauki przyrodnicze z zamiarem zostania lekarzem. Wyjechał na studia do Europy i tu zainteresował się naukami społecznymi. W czasie pobytu w London School of Economics (1924-25) zetknął się z wybitnymi angielskimi socjologami L. T. Hobhousem i Morrisem Ginsbergiem. Tutaj także spotkał Bronisława Malinowskiego, u którego pobrał pierwsze lekcje metody funkcjonalnej. Z Londynu Parsons przeniósł się do Heidelbergu, gdzie w 1927 r. uzyskał stopień doktora za pracę na temat „Pojęcie kapitalizmu u Maxa Webera i Wernera Sombarta”. Tam też przełożył na język angielski „Etykę protestancką” Webera. Po powrocie do Ameryki przez rok pracował jako wykładowca w Amherst: potem zaangażowany został przez Uniwersytet Haruardzki. Tutaj obracał się w kręgu ekonomistów ze szkoły Alfreda Marshalla. Rychło też dostał się pod wpływy L. J. Hendersona, fizjologa z zawodu, który na terenie nauk społecznych wsławił się popularyzacją w krajach anglosaskich dziel i pomysłów teoretycznych Yilfreda Pareta. Ta znajomość zainicjowała zapewne zainteresowania Parsonsa problematyką równowagi społecznej. Wkrótce Pitirim Sorokim przyjął Parsonsa jako wykładowcę do zorganizowanego przez siebie na terenie Harvardu wydziału socjologicznego. W 1944 roku Parsons powołany został na stanowisko profesora, a w 1946 r. został kierownikiem wydziału nauk społecznych, które to stanowisko piastuje do dziś.